ارتباط بین سرعت اینترنت +ADSL۲ و فاصله تا مرکز مخابرات

زوج ‌سيم مسى تلفن شهرى (که ضعیف‌ترین رسانه مخابراتی محسوب می‌شود) از محدوده فركانسى صفر‌ تا ‌‌۲ مگاهرتز پشتيبانى مى‌كند؛ كه از اين ميان فقط براى كاربردهاى شهرى تلفن ثابت (PSTN) از پهناى باند ۴ ‌كيلوهرتز پشتيبانى مى‌شود. بدين معنى كه هنگام استفاده از تلفن معمولى، حداكثر ظرفیت یک پانصدم خط مورد استفاده قرار گرفته و مابقى باند بلا‌استفاده مى‌ماند. صدای انسان بر روی خطوط تلفن در محدوده فرکانسی ۳۰۰ الی ۳۴۰۰ مگاهرتز منتقل می‎شود؛ درحالی که DSL، دیتا را بر روی فرکانس ۲۵ کیلوهرتز الی ۱/۱ مگاهرتز منتقل می‎کند که فاصله زیادی با محدوده صوت دارد.

با این حال، انتقال دیتا روی خط سبب خواهد شد هنگامی که گوشی تلفن را برمی‎دارید، صدای نویز بشنوید. همچنین هنگامی که تلفن زنگ می‎خورد، احتمال اختلال و قطع شدن ارتباط اینترنت DSL زیاد است. دستگاه کوچکی به نام جدا کننده یا Splitter این مشکل را با جداسازی دیتا از صوت (Voice) حل می‌کند.

فاصله مودم اینترنت پرسرعت +ADSL2 تا DSLAM حداکثر می‎تواند ۶ کیلومتر باشد. در واقع شاید بتوان تنها نقطه‌ضعف فناوری DSL را وابستگی زیاد ‌سرعت انتقال اطلاعات در آن به مسافت میان کاربر با مرکز تلفن خدمات‌دهنده ذکر کرد. هرچقدر مشترک از مرکز تلفن مسافت دورتری داشته باشد، به همان نسبت از کیفیت پایین‌تری برخوردار خواهد بود. در مسافت‌های بالاتر از ۶ ‌‌کیلومتر، عملاً ارائه سرویس اینترنت پر سرعت امکان‌پذیر نیست.

سرویس‌دهنده برای آن‌که بتواند کاربران اینترنت پرسرعت خود را احراز هویت کند، نیاز به دریافت نام کاربری و رمز عبور دارد. این همان Username و Password دریافتی از ISP است که در مودم +ADSL2 خود تنظیم می‌کنیم. بر اساس آن، سِروری در شرکت سرویس‌دهنده، اعتبار حساب کاربر را بررسی می‎کند؛ و در صورتی که حساب او اعتبار کافی داشته باشد، دسترسی وی به اینترنت فراهم می‎شود.

هنگامی که مودم +ADSL2 را به خط تلفن متصل می‎کنید، پس از چند لحظه چراغ DSL آن روشن می‎شود، که به معنی برقرار شدن اتصال با DSLAM است. پس از آن، چراغ اینترنت (Internet) مودم روشن می‎شود، که نشان‌دهنده کانکت شدن اتصال PPPoE و برقراری اینترنت پرسرعت است.